Krawcową prowadzącą warsztaty była Pani Shakhodat Sharopova z Tadżykistanu, która uczyła obsługi maszyny, szycia i kroju, we współpracy z koordynatorką planowała przebieg kolejnych spotkań i zadania dla uczestniczek.
Koordynatorką i współprowadzącą działania była animatorka z CKiA Julia Biczysko odpowiedzialna za organizację, zakupy, rekrutację uczestniczek, współprowadzenie spotkań warsztatowych, czuwanie nad budowaniem grupy i procesem grupowym.

Maria Złonkiewicz z „Chlebem i Solą” (Fundacja Polska Gościnność) była wsparciem merytorycznym podczas planowania projektu – dzięki niej udało nam się nawiązać kontakt z prowadzącą i zaplanować proces warsztatowy z uwzględnieniem charakterystyki pracy międzykulturowej udziału cudzoziemek.

Ponadto istotnymi dla projektu osobami były:

Alina Szulgan – tłumaczka z rosyjskiego na polski i z polskiego na rosyjski, która uczestniczyła we wszystkich spotkaniach warsztatowych oraz w przygotowaniach do nich. Dzięki Pani Alinie uczestniczki i prowadzące mogły się płynnie porozumiewać, dopytywać się nawzajem o szczegóły, wymieniać doświadczeniami, wiedzą i refleksjami.

Martyna Łukaszewska pracująca w Przystanku „Świetlica” (Fundacja Dla Wolności) prowadzonym w Ośrodku dla Cudzoziemców na Targówku była wsparciem merytorycznym i organizacyjnym. Wsparła nas w kontakcie ze społecznością Ośrodka dla Cudzoziemców na Targówku i zachęciła do zrobienia dodatkowego warsztatu w Ośrodku jako jedynej skutecznej metody zaproszenia cudzoziemek do uczestnictwa w projekcie odbywającym się zasadniczo poza murami Ośrodka.

Stowarzyszenie „Serduszko dla dzieci” reprezentowane przez Beatę Glińską – to istotny partner projektu – od nich udało nam się pożyczyć bezpłatnie trzy maszyny do szycia na cały okres trwania projektu. Dzięki temu dysponowaliśmy w sumie sześcioma maszynami do szycia. Osobą wspierającą nas w szukaniu maszyn była Pani Greta Droździel-Papuga ze Spółdzielni Kultury – ona wpadła na to, że Serduszko dla dzieci ma w swoich zasobach maszyny do szycia.

Alicja Szulc – nasza dokumentatorka dokumentująca wybrane spotkania warsztatowe – to kolejna kobieta, która dodała grupie dobrej energii, filmowała uczestniczki bardzo uważnie ale przede wszystkim z poszanowaniem ich indywidualności i granic – osobom, które nie chciały być sfilmowane i publikowane w sieci nie robiła zdjęć ani nie filmowała ich. Swoimi komentarzami z perspektywy ‚zewnętrznego oka’ dodała uczestniczkom poczucia, że prace, które wykonały robią duże wrażenie na osobie ‚z zewnątrz’.